Idae
A Estratexia de Crecemento Azul adoptada pola Comisión Europea en 2012 recoñece a importancia dos mares e océanos como motores da economía europea. Esta estratexia considera a enerxía mariña, chamada "enerxía azul", como unha das áreas prioritarias para proporcionar un crecemento sostible. O vento en alta mar é unha fonte de enerxía ilimitada, limpa e renovable que se presenta como unha alternativa que contribuirá a alcanzar obxectivos de descarbonización.
A enerxía eólica no mar aproveita a forza do vento producida en alta mar para xerar electricidade. O seu elevado potencial socioeconómico e ambiental de valor estratéxico sitúano como unha das fontes renovables chamadas a desempeñar un papel crucial para permitir que se poida alcanzar unha economía europea neutral do clima para o 2050.
En 2030, a capacidade anual de instalación eólica offshore podería exceder o vento en alta mar e estímase que abastecerá o 14% da demanda de electricidade nos Estados Unidos.
As instalacións eólicas en alta mar diferenciaron características vantaxosas en comparación coas instalacións no mar. O recurso eólico existente no mar é maior e máis regular que en terra, aumentando así a xeración eléctrica de aeroxeradores coas mesmas dimensións. Ademais, a menor rugosidade superficial no mar require unha menor altura da torre en comparación cun aeroxerador terrestre.
En terra, debido ás limitacións asociadas á orografía e ao transporte, as potencias unitarias consolídanse arredor de 5 MW para os aeroxeradores, cunha clara tendencia a aumentar o diámetro do rotor para un mellor uso dos xacementos. No mar, que ten menos limitacións á hora de transportar os distintos compoñentes da instalación, os parques eólicos offshore máis recentes usan aeroxeradores con potencias unitarias superiores a 8 MW, desenvolvendo prototipos de ata 12 e 15 MW de potencia.
Podemos distinguir dous tipos principais de tecnoloxías eólicas offshore, estruturas montadas en estruturas fixas e estruturas flotantes. A principal diferenza está na forma en que o aeroxerador está pegado ao fondo do mar.
Aeroxeradores mariños con fundacións fixas:
As estruturas de apoio con cimentacións fixas son estruturas montadas no fondo do océano e clasifícanse segundo os cimentos empregados na súa construción: como "monopile" (cilindro de aceiro que soporta a torre enterrada no fondo mariño), "apoio por gravidade "(plataforma de formigón ou aceiro que require a preparación previa do fondo mariño)," chaquetas "ou" trípode "(estruturas con 3 ou 4 puntos de áncora). Ata a data, todos os parques eólicos comerciais no mundo ( dos cales arredor do 80% están situados nos mares do norte de Europa) foron feitos con estes conceptos tecnolóxicos de fundación fixa.
Aeroxeradores mariños en plataforma flotante:
As estruturas flotantes ofrecen oportunidades decisivas para a industria eólica offshore e abren as portas a novos lugares máis afastados da costa que, con conceptos de tecnoloxía fixa de base, eran inaccesibles tecnicamente e económicamente. Agora, a restricción de profundidade provén da colocación de infraestruturas de evacuación eléctrica submarina, que alcanzan centos de metros de profundidade. Así, os conceptos flotantes permiten que os aeroxeradores se despreguen en grandes áreas offshore cun maior potencial eólico en augas profundas e faciliten tamén a configuración de máquinas dentro dos parques eólicos offshore.
As estruturas de soporte de tipo flotante pódense clasificar segundo o sistema de anclaxe do fondo mariño: monopilar flotante ou "spar", plataforma semi-submersible e plataforma de apoio á tensión (TLP) .As plataformas flotantes permiten o uso de novas técnicas que minimicen. Potenciais impactos ambientais en comparación con deseños fixos debido á actividade menos invasiva no fondo mariño durante a instalación. E debido á súa propia localización en alta mar, o impacto visual e acústico é inferior ao dos parques eólicos en terra.
